Decu su vadili iz utroba majki i bacali u reku

U okviru 61. Međunarodnog sajma knjige u Beogradu na štandu predstavništva Republike Srpske predstavljena je knjiga Mire Lolić Močević „Svjedočim zločin nad zločinima“ u izdanju Patrijaršijskog upravnog odbora Srpske Pravoslavne Crkve i Udruženja srpsko-ruski most.

U knjizi su predstavljena svedočenja preživele dece logoraša i dece stradalnika koja su nastala tokom snimanja dokumentarnog filma o stradanju dece u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj.

Pored autora na promociji je govorio i istoričar Jovan Mirković, predratni direktor spomen kompleksa Jasenovac koji je govorio o stradanju dece u logorima Nezavisne Države Hrvatske, sa posebnim osvrtom na svirepost metoda ubijanja dece naglašavajući da deca nikada i ni u jednom ratu nisu vojni ni politički protivnici i da je zločin nad decom – zločin nad zločinima.

„Deca su ubijana, klanjem, vađenjem iz utroba majki, bacanjem u reke, jezera, pećine, špilje, gušenjem plinom, udaranjem o drvo i o zid, hvatanjem za noge, udaranjem tupim predmetima...Kada bi minutom ćutanja odali poštu svakom ubijenom detetu u Jasenovcu, ćutali bi 342 sata“ naglasio je Mirković.

Promociji knjige prisustvovalo je i troje dece od 12 sagovornika koji su svedočili o svojim i stradanjima njihovih porodica u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj u dokumentarnom filmu „Zločin nad zločinima“.

Mira Lolić Močević naglasila je da se još uvek, na žalost, u obrazovnom sistemu Republike Srbije i Republike Srpske nastavlja kontinuitet komunističkog ignorisanja jasenovačkih ali i žrtava drugih stratišta srpskog naroda osnovanih pre logora Jasenovac o kojima se gotovo ništa ne zna navodeći primere Garavica, Mehinog Stanja, Crnog jezera...

U nastavku izlaganja Lolić Močević je podsetila na reči Patrijarha Pavla koje su se potvrdile u ratovima 90-ih, da je „zaboravljeno zlo izvorište novog zla“.

„Cilj skupljenih svedočenja i urađenog filma ne sme se tumačiti kao poziv na osvetu, nego borba za istinu i nezaborav“ – poručuje autor i dodaje: „Tokom snimanja izjava preživele dece stradalnika svi su imali jedinstvenu poruku: da trebamo oprostiti ali da ne smemo zaboraviti ubijene u jedinom logoru za decu koji je postojao u istoriji čovečanstva“.

U nemačkim logorima takođe su ubijana i deca, i nije Nezavisna Država Hrvatska jedina koja je u institucijama države ubijala decu, ali je Nezavisna Država Hrvatska jedina koja je organizovala institucije, posebne za decu, u kojima su deca doživljavala sudbinu odraslih.

Promociji knjige prisustvovala je i Nada Đorđević, jedna od svedoka stradanja srpskog naroda u Staroj Gradišci koja je svoje svedočenje završila rečima: „Ono što je bolno, što u Beogradu i Srbiji deca ne uče, a nisu ni moja kada su išla u školu učila, šta je Jasenovac. A sem toga nigde u Beogradu nema spomenika ubijenim u Jasenovcu, a u Bruklinu i Njujorku postoji park i spomen obeležje“.