Kad se pomešaju radost i tuga!

Istovremeno, stotine novih lokala, kafića i prodavnica potvrđuju sve odlučniju tržišnu orijentaciju.
Na ulicama kosovskih i metohijskih gradova niko se više ne obazire na automobile sa tablicama gradova iz centralne Srbije, kojih ima najviše iz Beograda i Novog Sada.

Svaki susret sa rodnim gradom izaziva isti osećaj sete, radosti i tuge, sećanje na detinjstvo i mladost. Iako već 17 godina ne živim u ovom gradu, još ne idem, nego se vraćam u Prištinu. To je, valjda, pratilja izbegličkog života - mesto bekstva od sadašnjosti - trenuci kada prošlost zamenjuje budućnost.

Sve kosovske priče vrte se oko politike. Kod sagovornika Albanaca primetan je strah. Strah od nerešenog statusa, strah od početka rada Specijalnog suda za zločine OVK, strah od siromaštva. Strah od mogućnosti da cenu zločina prema Srbima plate i oni koji ih nisu počinili.

Srbi sve manje pričaju o bezbednosti, a sve više o korupciji i neslozi.

Do Prizrena se od Prištine stiže modernim autoputem za manje od 40 minuta. Najlepši kosovski grad, centar Metohije, deli reka Bistrica, čije su obale pretvorene u beskrajni niz prepunih kafića i restorana. U obnovljenoj Sabornoj crkvi Svetog Đorđa, kosovski policajci razgovaraju sa grupom mladih iz Beograda.

Neoslikani zidovi su jedini svedoci da je ovaj hram, sagrađen sredinom 19. veka, spaljen i miniran u martovskom pogromu 2004. godine.

U centru Prizrena, najlepša pravoslavna bogomolja, Bogorodica Ljeviška, sagrađena na početku 14. veka. Iako pod zaštitom Uneska i nemačkog Kfora, i dalje je „zarobljena“ metalnim rešetkama.