Put beznađa

Da li je razlog što živimo u državi u kojoj je opštepoznato da dobar deo ministara koji je vode imaju kupljene diplome i plagirane doktorate, a za to ne da nisu odgovarali, nego im to nije bila ni prepreka da sednu na sam vrh državne vlasti? U državi koja poslednjih godina propagira rijaliti program, i to onaj najgore vrste za koji je i treš klasika, i maltene kompletnu televizijsku šemu svodi isključivo na to.

U državi u kojoj premijer odluku o eventualnom povećanju primanja u javnom sektoru saopštava u pauzi između emitovanja tih istih rijalitija (dok je pritom u jednom od njih u tom momentu i jedan kriminalac!) čime, jelte, šalje signal da ih podržava. U državi u kojoj rušenje objekata u samom centru prestonice od strane „nepoznatih”, maskiranih persona, ostane nerešen slučaj, a izgrednici okarakterisani samo kao idioti, umesto zločinci kojima je na duši ostao čak i jedan život.

Jasno je kojim putem kao društvo idemo. Ajnštajn je govorio: „Svetu ne preti opasnost od ljudi koji čine zlo, nego od onih koji to dopuštaju”. A ako svakodnevno gledamo šta je sve u našoj državi i od koga je dopušteno, možemo li da se čudimo što neko ponašanje koje je preko mere za osudu dopušta jednom obesnom detetu? Bojim se da ne možemo.