Mongolija je zemlja nestvarne lepote i bogate istorije

Mongolija je država u istočnoj Aziji, koja se graniči sa Rusijom na severu i Kinom na jugu, a glavni grad je Ulan Bator. U starijim dokumentima može se naći još i ime Spoljna Mongolija (za razliku od Unutrašnje Mongolije koja je kao autonomna oblast deo Kine). Do promene Ustava 1992. zvala se Narodna Republika Mongolija.

Prestonica Mongolije, Ulan Bator, osnovana je 1639. godine kao manastir u obliku jurte, odnosno šatora, oko 230 kilometara jugozapadno od svoje sadašnje lokacije. Ime koje danas nosi dobila je tek 1924. godine, kada je Mongolija proglašena narodnom republikom. 

Iako je sam bio nepismen, Džingis Kan je pisanu reč doneo u Mongoliju u 13. veku, pozajmivši pismo od Ujugura, koji su ga pre toga preuzeli od Sogdijana, starog persijskog naroda. Mongolija je na kratko uvela latinično pismo tridesetih godina 20. veka, ali ju je četrdesetih zamenila ćirilicom, dodavši slova Ө i ү, koja se ne pojavljuju u ruskom alfabetu. U Mongoliji se danas za pisanje koristi ćirilica, dok je tradicionalno mongolsko pismo, koje se piše u kolonama s leva na desno, prisutno među mongolskim stanovništvom u Kini.

Iako je sa svih strana okružena kopnom, Mongolija poseduje mornaricu. To je verovatno najmanja mornarica na svetu i čine je jedan brod i sedmoro ljudi. Ono što je prilično interesantno je da od sedam ljudi koji služe u mornarici, samo jedan ume da pliva. Uprkos činjenici da Mongolija nema značajnijih vodenih puteva koji vode do susednih zemalja, jedini brod njene mornarice nalazi se u vodi i to na jezeru Huvsgul, koje predstavlja najveću vodenu površinu u ovoj zemlji.

Glavna religija u Mongoliji je lamaizam, takozvana škola žutih šešira Tibetanskog budizma, koja je nastala u Tibetu u sedmom veku. Nju je u 16. veku mongolskom narodu predstavio mongolski lider Altan Kan. Ovaj poseban oblik budističkog učenja je, pored Mongolije i Tibeta, karakterističan i za Nepal, Butan, deo Kine i Indije i ruske oblasti Kalmikiju.

Savremeni način života naveo je više od polovine ukupnog stanovništva Mongolije da migrira u prestonicu Ulan Bator, međutim, još uvek postoje ljudi koji se drže tradicije i žive u jurtama, van gradske sredine. Oni vode nomadski način života, kao i njihovi preci, bave se uzgajanjem i prodajom stoke i često se sele u potrazi za boljim uslovima. Iako su zime u Mongoliji hladne, jurte su tako građene da u njima uz samo jednu pećnicu može da bude izuzetno toplo i prijatno.