Nemilosrdne ubice političara i visokih funkcionera, njihovo ime se ne izgovara!

Istorija broji mnoštvo teških, ali i retko poznatih događaja. Jedan od najkrvavijih perioda istorije čovečanstva svakako su verski ratovi koji su se u više navrata ponavljali kroz istoriju.

Novi vek je obeležen Tridesetogodišnjim verskim ratom između katolika i protestanata, centralna Evropa je pretvorena u klanicu naroda, posebno nemačke državice i gradovi.

Međutim, vratimo se nazad u srednji vek. Jedan od najkrvavijih događaja bili su krstaški ratovi koji su vođeni u nekoliko navrata, bilo ih je čak devet i to u Svetoj zemlji (vođeni su krstaški ratovi protiv muslimana, na Baltiku protiv Rusa i pagana, kao i protiv “jeretika i pravoslavnih šizmatika”) počevši od 1096. godine, pa sve do 1272. godine, kada je završen deveti krstaški pohod na Svetu zemlju.

Rat se vodio između zapadnih hrišćana – krstaša ili Franđa kako su ih zvali Arapi, na jednoj strani i muslimanskih seldžučko-arapskih vojski na drugoj strani. Poraze i pobede su nizali i jedni i drugi, a levantski gradovi su stalno menjali svoje gospodare. Krstaše su doživljavali kao varvare, a hroničari arapski i zapadni to i potvrđuju. Opisi su jezivi, bilo je i slučajeva ljudožderstva, o čemu piše u svojim hronikama Ibn al Atir, a prenosi nam Amin Maluf u svojoj knjizi.

Bilo je i na prvi pogled neshvatljivih savezništava između zapadnih osvajača i seldžučkih i arapskih zemljoposednika. U tim smutnim vremenima na Bliskom istoku se nije znalo ko šta radi, svako je ubijao i svako je mogao da bude ubijen.

Odnos među samim muslimanima bio je loš, gospodari gradova se međusobno nisu podnosili, bili su suparnici i najčešće u rodbinskim odnosima, što je Franđima olakšalo pohod i osvajanje Jerusalima i Svete zemlje.

Najpre treba spomenuti veliki jaz između seldžučkih (turskih) i arapskih gradova i gospodara, a potom i jaz između sunitskih i šiitskih arapskih dinastija. Suniti su uspostavili snažnu dominaciju na Bliskom istoku, dok su šiiti imali uporište u Egiptu u okviru Fatimidskog kalifata.

Vizantija je gajila dobre odnose sa Fatimidima, jer su i jednima i drugima invazivni Seldžuci i sunitski vladari bili trn u oku. U celoj toj zbrci, pojavljuju se Franđi – krstaši sa zapada koji idu da “oslobode Hristov grob”.
Tada nastupa vreme stalnih ratova i velikih pokolja od Nikeje pa sve do Egipta.

U svemu tome svoje mesto pronalazi i jedna šiitska sekta koja je imala dobre odnose sa Fatimidima (ne zadugo), oni su se fokusirali na povratak na vlast i u Siriji, Palestini i Iraku, gde su dominirali sunitski i seldžučki vladari, iako je brojno bilo i šiitsko stanovništvo.

Ta šiitska muslimanska sekta bili su čuveni “asasini” ili “batijani” kako su ih tamo nazivali, “pripadnici vere drugačije od one koja se ispoveda”, piše Maluf. Od njihovog imena “asasini” kasnije je proizašao jedinstveni izraz za ubice i atentatore u mnogim svetskim jezicima.

O asasinima je svojevremeno pisao i slovenački autor Vladimir Bartol u knjizi “Alamut”, međutim nije jedini koji je obrađivao ovu temu. Tu je i savremeni arapski pisac Amin Maluf koji asasinima daje značajno mesto u svom delu “Krstaški ratovi u očima Arapa”, gde opisuje njihovu nadahnutost da istraju u fanatičnoj i osvetoljubivoj borbi za ostvarenje svojih ciljeva u datom istorijskom periodu.

Vođa i osnivač asasina bio je Hasan as Sabah koji je živeo u 11. veku, rođen u gradu Reju, nadomak današnjeg Teherana. Zajedno sa svojom grupom odmetnika uspeo je da osvoji utvrđenje Alamut “orlovsko gnezdo” pored Kaspijskog jezera u planinskom lancu Elbrus u današnjem severnom Iranu, a onda je organizovao do tančina rad te grupe stvorivši značajan broj veoma odanih i nadasve pametnih i lukavih ljudi.

Asasini su bili veoma uvežbana ratnička i gerilska grupa. Fizička spremnost i snaga su im bili od izuzetne važnosti. Međutim, ne samo to. Oni su bili poput kakvog tajnog društva, bili su mistici, poznavaoci religijskih tajni, ljudi širokog obrazovanja, a opet spremni da napadnu i ubiju nezadovoljni onim što se oko njih dešavalo.

Nisu ubijali obične ljude, uvek su se fokusirali na likvidaciju istaknutih pojedinaca, najčešće sunitskih i seldžučkih vladara, zbog naplate dugova iz prošlosti. Dolazak krstaša za njih je bio blagoslov, razmilili su se po sunitskim zemljama i gradovima i obavljali egzekucije tamošnjih sunitskih vlastodržaca. Međutim, nemojte misliti da nije bilo napada na krstaške barone koji su držali gradove uz obale Mediterana.

Da stvar bude još neverovatnija, asasini su u svoje krvave akcije najčešće išli sami ili u grupama od dvoje troje njih. Napadali su i ubijali vladare i istaknute ličnosti najčešće u prepunim džamijama, petkom i to u podne, kako piše Maluf u svom delu “Krstaški ratovi u očima Arapa”.

Potom bi i sami bili ubijeni i na to su bili potpuno spremni. Svojevoljno su odlazili u smrt, bez pogovora. Mnogi su ih zbog toga zvali “hašišijunima” ili “hašašinima” jer su verovali da napad izvode pod dejstvom droga i opijata, naročito hašiša, jer tako lakše mogu da izvrše egzekuciju nad žrtvom, a i da lakše podnesu sopstvenu smrt.

Učinak je bio ogroman, njihovo ime niko javno nije izgovarao, svi su ih se plašili. Bili su prava opasna sekta koja je vrebala posebno one na visokim funkcijama.

Sanjali su o obnovi i ponovnom uspostavljanju šiitskog kalifata i po svaku cenu su hteli da se oslobode uticaja uljeza iz centralne Azije – Turaka Seldžuka, ali i sunitskih vlastodržaca.

Koristili su zauzetost istih u sukobima sa krstašima i tada bi najčešće zadali najkrvavije udarce. Ubili bi vladara, čime bi pohod na krstaše pao u vodu.

Oni su samovoljno bili “fedaji” – “komandosi-samoubice”, završavali su posao efikasno i slamali jačanje sunitskih kraljevina i gradova.

Danas je veoma popularna video igra “Assassin’s Creed” koja inspiraciju upravo nalazi u ovom drevnom redu koji je unosio razdor u funkcionisanju tadašnjih kraljevstava.