Čuvar baštine dalmatinskih Srba Pravoslavni hram Sv. Joakima i Ane - kamen međaš srpskog naroda

 

Bribirska glavica neraskidivo je vezana i za lozu Nemanjića, a odnosi pravoslavnih Srba iz Bribira i Manastira Krke istorijski su utemeljeni već vekovima, jer istoričari smatraju da je ideja o njihovom podizanju upravo začeta na Bribirskoj glavici.

Pravoslavlje na Bribiru verovatno datira i pre nastanka same crkve. Iz istorijskih zapisa je poznato da se sestra cara Dušana, carica Jelena, udala za hrvatskog velikaša, Mladena Trećeg Šubića, a po predanju, na samom Bribiru postojala je dvorska crkva carice Jelene u kojoj su, takođe prema predanju, s njom došli monasi iz Svete zemlje Jerusalima, gde se ističe ime oca Ruvima koji je bio Jelenin duhovnik. Sama crkva Sv. Joakima i Ane počiva na jednoj antičkoj, hrišćanskoj bogomolji. Najnovija istraživanja ukazuju na grčku bogomolju koja je služila kao mauzolej, mesto ukopavanja neke velikaške porodice koja je tu živela.

Veliko pravoslavno groblje koje se nalazi neposredno uz hram Svetih Joakima i Ane nesumnjivo govori da su Srbi na Bribirskoj glavici i pripadajućim joj selima prisutni najmanje pet vekova.

Zbog straha od turskih vlasti, njihovog terora i odmazdi, monasi Manastira Dragovića obnovili su na Bribirskoj glavici hram Svetog Jovana Krstitelja i na ovom dalmatinskom području nastavili tokom 17. veka svoj monaški život, obogaćujući svojim duhovnim radom život na Bribirskoj glavici, na kojoj su se tada još intenzivnije okupljali ondašnji pravoslavni Srbi.

- Znamo za taj istorijski period u kojem su se često pomerale granice između turske imperije i Mletačke republike, zavisno od dogovora, sporazuma ili vojne nadmoći. Početkom sedamnaestog veka monasi Manastira Dragović ponovo su se našli u turskoj carevini, a ne želeći da ponovo dožive iskustva kakva su imali ranije, prelaze na prostor Mletačke republike. Mletačke vlasti im dozvoljavaju da nasele područje Bribirske glavice i, kako stoji u toj dozvoli, staru grčku crkvu Sv. Jovana Krstitelja ponovo obnove i prilagode potrebama svojih bogosluženja. Kako znamo i način monaškog života, pretpostavlja se da su tu bili i pomoćni objekti u vidu konaka, kapele, što opet potvrđuje da je na ovom mestu postojao i pravoslavni manastir i monaštvo - kaže arhimandrit Đorđe Veselinović za portal srbi.hr.

U neposrednoj blizini Bribirske glavice rođen je nadaleko čuveni srpski uskočki vojvoda iz 17. veka Vuk Mandušić, koji se proslavio svojim čojstvom i junaštvom, a koga u „Gorskom vijencu“ opisuje i Petar Petrović Njegoš, rekavši ono čuveno, „U rukama Mandušića Vuka svaka puška biće ubojita“.

Mandušić je ratovao u službi Mletačke republike protiv Turaka, a u mletačkim izvorima pominje se kao „Morlak Vlah“, kako su tada Mlečani nazivali Srbe. Sa svojim četama prodirao je na tursku teritoriju. Poginuo je 1648. godine u Dalmaciji, nedaleko od mesta rođenja.

Bribirska glavica neraskidivo je vezana i za lozu Nemanjića, a odnosi pravoslavnih Srba iz Bribira i Manastira Krke istorijski su utemeljeni već vekovima, jer istoričari smatraju da je ideja o njihovom podizanju upravo začeta na Bribirskoj glavici.

Pravoslavlje na Bribiru verovatno datira i pre nastanka same crkve. Iz istorijskih zapisa je poznato da se sestra cara Dušana, carica Jelena, udala za hrvatskog velikaša, Mladena Trećeg Šubića, a po predanju, na samom Bribiru postojala je dvorska crkva carice Jelene u kojoj su, takođe prema predanju, s njom došli monasi iz Svete zemlje Jerusalima, gde se ističe ime oca Ruvima koji je bio Jelenin duhovnik. Sama crkva Sv. Joakima i Ane počiva na jednoj antičkoj, hrišćanskoj bogomolji. Najnovija istraživanja ukazuju na grčku bogomolju koja je služila kao mauzolej, mesto ukopavanja neke velikaške porodice koja je tu živela.

Veliko pravoslavno groblje koje se nalazi neposredno uz hram Svetih Joakima i Ane nesumnjivo govori da su Srbi na Bribirskoj glavici i pripadajućim joj selima prisutni najmanje pet vekova.

Zbog straha od turskih vlasti, njihovog terora i odmazdi, monasi Manastira Dragovića obnovili su na Bribirskoj glavici hram Svetog Jovana Krstitelja i na ovom dalmatinskom području nastavili tokom 17. veka svoj monaški život, obogaćujući svojim duhovnim radom život na Bribirskoj glavici, na kojoj su se tada još intenzivnije okupljali ondašnji pravoslavni Srbi.

- Znamo za taj istorijski period u kojem su se često pomerale granice između turske imperije i Mletačke republike, zavisno od dogovora, sporazuma ili vojne nadmoći. Početkom sedamnaestog veka monasi Manastira Dragović ponovo su se našli u turskoj carevini, a ne želeći da ponovo dožive iskustva kakva su imali ranije, prelaze na prostor Mletačke republike. Mletačke vlasti im dozvoljavaju da nasele područje Bribirske glavice i, kako stoji u toj dozvoli, staru grčku crkvu Sv. Jovana Krstitelja ponovo obnove i prilagode potrebama svojih bogosluženja. Kako znamo i način monaškog života, pretpostavlja se da su tu bili i pomoćni objekti u vidu konaka, kapele, što opet potvrđuje da je na ovom mestu postojao i pravoslavni manastir i monaštvo - kaže arhimandrit Đorđe Veselinović za portal srbi.hr.

U neposrednoj blizini Bribirske glavice rođen je nadaleko čuveni srpski uskočki vojvoda iz 17. veka Vuk Mandušić, koji se proslavio svojim čojstvom i junaštvom, a koga u „Gorskom vijencu“ opisuje i Petar Petrović Njegoš, rekavši ono čuveno, „U rukama Mandušića Vuka svaka puška biće ubojita“.

Mandušić je ratovao u službi Mletačke republike protiv Turaka, a u mletačkim izvorima pominje se kao „Morlak Vlah“, kako su tada Mlečani nazivali Srbe. Sa svojim četama prodirao je na tursku teritoriju. Poginuo je 1648. godine u Dalmaciji, nedaleko od mesta rođenja.

Bribirska glavica neraskidivo je vezana i za lozu Nemanjića, a odnosi pravoslavnih Srba iz Bribira i Manastira Krke istorijski su utemeljeni već vekovima, jer istoričari smatraju da je ideja o njihovom podizanju upravo začeta na Bribirskoj glavici.

Pravoslavlje na Bribiru verovatno datira i pre nastanka same crkve. Iz istorijskih zapisa je poznato da se sestra cara Dušana, carica Jelena, udala za hrvatskog velikaša, Mladena Trećeg Šubića, a po predanju, na samom Bribiru postojala je dvorska crkva carice Jelene u kojoj su, takođe prema predanju, s njom došli monasi iz Svete zemlje Jerusalima, gde se ističe ime oca Ruvima koji je bio Jelenin duhovnik. Sama crkva Sv. Joakima i Ane počiva na jednoj antičkoj, hrišćanskoj bogomolji. Najnovija istraživanja ukazuju na grčku bogomolju koja je služila kao mauzolej, mesto ukopavanja neke velikaške porodice koja je tu živela.

Veliko pravoslavno groblje koje se nalazi neposredno uz hram Svetih Joakima i Ane nesumnjivo govori da su Srbi na Bribirskoj glavici i pripadajućim joj selima prisutni najmanje pet vekova.

Zbog straha od turskih vlasti, njihovog terora i odmazdi, monasi Manastira Dragovića obnovili su na Bribirskoj glavici hram Svetog Jovana Krstitelja i na ovom dalmatinskom području nastavili tokom 17. veka svoj monaški život, obogaćujući svojim duhovnim radom život na Bribirskoj glavici, na kojoj su se tada još intenzivnije okupljali ondašnji pravoslavni Srbi.

- Znamo za taj istorijski period u kojem su se često pomerale granice između turske imperije i Mletačke republike, zavisno od dogovora, sporazuma ili vojne nadmoći. Početkom sedamnaestog veka monasi Manastira Dragović ponovo su se našli u turskoj carevini, a ne želeći da ponovo dožive iskustva kakva su imali ranije, prelaze na prostor Mletačke republike. Mletačke vlasti im dozvoljavaju da nasele područje Bribirske glavice i, kako stoji u toj dozvoli, staru grčku crkvu Sv. Jovana Krstitelja ponovo obnove i prilagode potrebama svojih bogosluženja. Kako znamo i način monaškog života, pretpostavlja se da su tu bili i pomoćni objekti u vidu konaka, kapele, što opet potvrđuje da je na ovom mestu postojao i pravoslavni manastir i monaštvo - kaže arhimandrit Đorđe Veselinović za portal srbi.hr.

 neposrednoj blizini Bribirske glavice rođen je nadaleko čuveni srpski uskočki vojvoda iz 17. veka Vuk Mandušić, koji se proslavio svojim čojstvom i junaštvom, a koga u „Gorskom vijencu“ opisuje i Petar Petrović Njegoš, rekavši ono čuveno, „U rukama Mandušića Vuka svaka puška biće ubojita“.

Mandušić je ratovao u službi Mletačke republike protiv Turaka, a u mletačkim izvorima pominje se kao „Morlak Vlah“, kako su tada Mlečani nazivali Srbe. Sa svojim četama prodirao je na tursku teritoriju. Poginuo je 1648. godine u Dalmaciji, nedaleko od mesta rođenja.

PROČITAJTE KLIKOM OVDE NAJVAŽNIJE AKTUELNE VESTI