JEDINI SPOMENIK SRPSKO-VIZANTIJSKE ARHITEKTURE Srpska pravoslavna crkva ima hram i u Južnoj Americi

Saborni Bogorodičin hram u Buenos Ajresu izgradila je od 1986. do 1995. godine srpska dijaspora u Argentini, a najveći donator bio je dr Borivoje Abramović. Projektom je upravljao protođakon Nikola M. Radiš. U odluci skupštine Buenos Ajresa se nalašava: „Glavni cilj srpske verske zajednice bio je da se napravi izuzetan doprinos gradu Buenos Ajresu milenijumskom srpskom kulturom. Izabran je da se reprodukuje dragulj srpske vizantijske sakralne arhitekture, crkva koju je podigao srpski kralj Milutin 1314. godine u manastiru Studenica u Srbiji“.

Hram u argentinskoj prestonici je sedište Eparhije buenosajreske i južno-centralnoameričke, formirane 26. maja 2011. godine odlukom Svetog Arhijerejskog Sabora Srpske Pravoslavne Crkve. Ona ima 17 parohija u Argentini, Brazilu, Venecueli, Dominikanskoj Republici, Ekvadoru, Peruu i Čileu. Prvi administrator Eparhije bio je Mitropolit crnogorsko-primorski g. Amfilohije, a od juna 2018. godine njome upravlja vladika Kirilo Bojović.

Posmatrajući ove podatke, čini se da srpska emigracija i Crkva u Argentini postoje tek odnedavno. Ali istina je drugačija - stari srpski emigranti su 1985. godine kupili zemljište za hram, a kamen temeljac položen je naredne godine. Crkvu su 1995. godine osveštali sveštenici Srpske Pravoslavne Crkve, u prisustvu velikog broja srpskih vernika, Rusa, Sirijaca iz Antiohije i Grka.

O tome se u matici malo zna, jer je i srpska emigracija u Latinskoj Americi bila zanemarena iz, prvenstveno, političkih razloga iako ona u tom delu Novog sveta opstaje duže od veka. Prvi pravoslavni srpski doseljenici u Argentinu bili su pomorci iz tadašnje Austrougarske, iz Dalmacije i Boke Kotorske. Bežeći od siromaštva, ubrzo su im se pridružili sunarodnici iz planina u morskom zaleđu, iz Hercegovine, Crne, Gore i Like. Zatim su im se pridružili i Srbi iz Panonije i imigranati iz Kneževine Srbije.

Usamljenim pionirima rasutim po argentinskim prostranstvima nije bilo lako da održe nacionalni identitet i zato su brže asimilovani. Doseljenici u gradovima bili su bolje povezani, i u vreme kada se sanjalo o nacionalnom oslobođenju Južnih Slovena, oni su osnivali „slavjanske odbore“. Posle 1918. godine, zajedništvo južnoslovenske emigracije nije bilo dugog veka. Posle Drugog svetskog rata stiže novi veliki imigrantski talas, ovog puta pretežno motivisan političkim razlozima ili strahom od suda za ratne zločine.

Argentina je tada postala utočište dojučerašnjih progonitelja i progonjenih. Jevrejima koji su ovde uoči rata dolazili bežeći od nacizma, sada su se pridružili bivši Hitlerovi vojnici. Uz hrvatske ustaše, koje su bile najbrojnije, stizala je srpska emigracija iz redove Jugoslovenske vojske u otadžbini i građanstvo koje je bežalo od komunizma.

Poslednji talas emigranata, među kojima je najviše visokoobrazovanih stručnjaka, pokrenuo se devedesetih i još uvek traje. Oni su postali vodeći ambasadori srpske kulture, koji potomke starih emigranata podučavaju srpskom jeziku, a glavno mesto okupljanja dijaspore je Saborna crkva u Buenos Ajresu tokom velikih svečanosti.

 

 

 

 

 

 

PROČITAJTE KLIKOM OVDE NAJVAŽNIJE AKTUELNE VESTI