META VUČEVIĆ Cilj razgradnja kulture sećanja

Tom prilikom izjavljuje: „Do juče nismo smeli da spomenemo vojvodu Tankosića, a i danas će nas napadati glasna, radikalna manjina, jer im smetaju patriotizam i istina, tumačeći da su retrogradni i ne-evropski.“ I zaista, nije morao mnogo da čeka da se ostvare ove njegove slutnje. Samo nekoliko dana posle ove izjave gradonačelnika Vučevića napada minorna politička grupacija, gordog i neistinitog naziva – „Narodna stranka“. Iz njene malenkosti i nekonsekventnosti, javlja se najglasniji i najradikalniji mikroskopski politički organizam, Borislav Novaković.

Baš negde kad sam upisivao studije prava u Novom Sadu, aferama već dobrano obeležen bivši gradonačelnik Borislav Novaković, domogao se funkcije direktora Zavoda za izgradnju, odnosno u njegovom slučaju, razgradnju grada.

Ozloglašeni manipulant, poznat po glasanju u skupštini sa sedamsto kilometara daljine, za čija su nepočinstva znali i studenti na klupama kampusa, ovih dana vodi najprizemniju klevetničku kampanju protiv gradonačelnika Novog Sada Miloša Vučevića i poziva na njegovu smenu. To ne mogu da gledam bez reakcije.

Pomislih, da li su ovi u (Ne)narodnoj stranci toliko nevešti da krenu frontalno na jednog od najuspešnijih gradonačelnika u Srbiji, koji skoro već deset godina niže rezultate kakve oni nikada nisu mogli da ponude? Da li je do Tankosića možda? Pošto drugosrbijanski mediji izveštavaju, ne da je gradonačelnik otkrio bistu heroju odbrane Srbije, nego „osnivaču Crne ruke“. Možda tu leži ona suštinska motivacija da se ne dozvoli Vučeviću da zaokruži deceniju svog, previše rodoljubivog, truda na mestu gradonačelnika.

Stvarno, šta je bilans desetogodišnjeg Vučevićevog službovanja u novosadskoj Gradskoj kući, što se tiče kulture sećanja i spomeničke baštine? Čime je to navukao takav gnev? Tankosić je izgleda samo prelio čašu. Dobar povod da se malo osvrnemo na stanje u ovim oblastima u Novom Sadu, kakvo je bilo pre, a kakvo je postalo tokom tri mandata Miloša Vučevića?

Svi se slažemo da je Mihajlo Pupin istorijska veličina i ličnost neprocenjivo važna u istoriji našeg naroda. Sasvim je prikladno i dostojno da jedan od centralnih bulevara Novog Sada nosi njegovo ime.

Ono što nikako nije dostojno njega, je spomenik koji mu je posvećen u toj ulici, a koji su 2011. godine otkrili tadašnji gradonačelnik Igor Pavličić i predsednik Skupštine grada Aleksandar Jovanović. Nakon, ne preterano svečane, ceremonije, ondašnji „gradski oci“ otkrivaju čudnu figuru srpskog velikana, koji deluje kao da pati od akromegalije.

Žao mi je što moram da kažem ali avangardni stil subotičkog vajara Save Halugina je potpuno neadekvatan za predstavljanje istorijskih ličnosti.

Кoaliciji DS-LSV je valjada bilo jedino važno što je taj umetnik redovni član tzv. „Vojvođanske akademije nauka i umetnosti“. Zapitajte se koliko ste se puta, za ovih deset godina, osvrnuli na spomenik čoveku koji je dao nemerljiv doprinos Srbiji, naročito definisanju njenih severnih granica i da li vas je taj spomenik ikada nadahnuo i pokrenuo na bilo kakvo osećanje?

Bili su Pavličić i Jovanović dodatno aktivni te 2011. godine, sa još jednom neinspirativnom skulpturom, ovoga puta posvećenom piscu i političkom misliocu Vasi Stajiću. On je smešten na travnjak kompleksa Banovine, kao svojevrsni „zlatni idol“ Lige socijaldemokrata Vojvodine, koja promoviše samo onaj deo njegove zaostavštine, koji tumači u antisrpskom ključu. Tako je i pomenuti Jovanović, pri otkrivanju spomenika, istakao kako je Stajić bio proganjan od nekakvog „beogradskog režima“, što mu je valjda zagarantovalo mesto u novosadskoj spomeničkoj baštini.

I kada su znali da urade skulpturu velikana da na nešto liči, poput one koja izobražava Lazu Кostića, prethodnici Miloša Vučevića su našli neki drugi način da ispolje svoj javašluk, nesposobnost i sklonost ka malverzacijama.

Tako je i veliki Кostić dobio spomenik na potpuno neadekvatnoj lokaciji u Ulici Modene ali je ovaj problem zasenjen činjenicom da su sa postamenta, posle manje od deceniju, počeli da otpadaju delovi, što upućuje da je radove verovatno izvodio Novakovićev Zavod za izgradnju grada.

Pre kraja te nesrećne 2011. godine, tadašnji partijski drugovi Bore Novakovića, „proslavili“ su 150 godina Srpskog narodnog pozorišta, podizanjem veoma diskutabilne skulpture balerine Marine Olenjine, koja ništa nije doprinela sećanju na ovu veliku rusku umetnicu, a još manje je učinila za afirmaciju vrednosti koje nosi vek i po trajanja SNP-a. Srećom pa se nisu dosetili da odaju počast recimo Jovanu Đorđeviću na tu veliku godišnjicu, dobili bismo još jednog plastelinskog Pupina, suludih proporcija.

Eto nas u 2012. godini, kada je 13. septembra Miloš Vučević prvi put izabran za gradonačelnika Novog Sada.

Instagram

Reafirmacija kulture sećanja i tradicionalnih vrednosti krenula je gotovo odmah. Već u novembru, gradska slava Đurđic, godinama bojkotovana od prethodnog režima, biva proslavljena u zajedništvu zvaničnog Grada i Eparhije bačke. Verovatno je novi gradonačelnik znao da mu ovo uvođenje molitve u Gradsku kuću neće biti nikada oprošteno.

Nastavilo se u duhu uvažavanja Srpske Pravoslavne Crkve i početkom 2013. je 71. godišnjica Novosadske racije obeležena u punom saglasju i saradnji sa Eparhijom bačkom, sa kojom je prethodna gradska vlast prekinula svu komunikaciju oko događaja i ukinula Odbor za organizaciju obeležavanja, koji je Vučević obnovio. Bivše gradske strukture mora da je izludelo i prisustvo tadašnjeg prvog potpredsednika Vlade Aleksandra Vučića na komemoraciji, na koju je doveo zamenika premijera Mađarske i započeo istorijski posao pomirenja srpskog i mađarskog naroda.

Možda je ipak najveći greh bio što je gradonačelnik Vučević dozvolio da se spomen-obeležje stradanja u raciji podigne i tamo gde se ono zaista dešavalo, na plaži Štrand.

GRADSKE INFO

Granitna kocka na kojoj je uklesano „Novi Sad pamti“ postavljena je posle višegodišnjeg insistiranja Eparhije, jevrejske zajednice i udruženja građana, koje je vlast DS-a uporno ignorisala.

Destruktivan, sumanut i ideološki motivisan, sukob zvaničnog Grada Novog Sada sa Eparhijom bačkom, koja vekovima izgrađuje verski, kulturni ali i urbani identitet ogromne većine Novosađana, okončan je jednostavno, prirodno, uz primenu jasnih i univerzalnih principa uvažavanja verskih sloboda, poštovanja istorijske i društvene uloge Crkve, ispoljavanja pristojnosti i kućnog vaspitanja. Što su sve misaone imenice i neshvatljivi pojmovi za klevetnike Miloša Vučevića.

Od tih prvih dana i spomen obeležja Racije na Štrandu, svake godine dešavali su se novi pomaci u negovanju kulture sećanja i unapređenju spomeničke baštine.

Pošto je antisrpska atmosfera razvejana, otvorio se prostor za mnoge male i kvalitetne inicijative. Tako je, u oktobru 2013, obnovljen spomenik ruskim vojnicima iz Velikog rat,a koji su stradali na Petrovaradinu. U ovom delu grada iste godine je obnovljeno i obeležje stradanja građana Batajnice u Prvom svetskom ratu. Januara 2014. podignuta je bista srpskom rodoljubu Кosti Hadžiju, jednom od osnivača FК „Vojvodina“.

Sledeća, 2015. godina, bila je naročito plodonosna.

Tokom januara otkrivena je spomen-ploča porodici Čura, stradaloj u Raciji i postavljena je Njagoševa bista na kampusu Univerziteta;  u junu je obeležje na zgradi Pravnog fakulteta dobio Dimitrije Davidović, pisac Sretenjskog ustava. Avgusta te godine gradonačelnik je otkrio bistu junaku Aprilskog rata, Aleksandru Beriću. Septembra je završena rekonstrukcija Beogradske kapije u Petrovaradinu, na koju je vraćen reljef posvećen ulasku Srpske vojske u Novi Sad 1918. godine, koji su ustaše uništile na početku Drugog svetskog rata.

Vrhunac ove spomeničke renesanse u Novom Sadu usledio je 25. novembra 2018. godine, kada je Grad konačno realizovao svoju odluku iz tridesetih godina prošlog veka i podigao dostojan spomenik kralju Petru I Oslobodiocu, inače prvu skulpturu konjanika u istoriji Srpske Atine.

Tri i po tone težak, četiri metara visok, na postamentu od šest metara, ovaj spomenik, koji je otkrio, tada već predsednik Srbije Aleksandar Vučić, povodom jednog veka od prisajedinjenja Banata, Bačke i Baranje Кraljevini Srbiji, predstavlja glogov kolac u srce separatističke ideologije na severu Srbije.

Oduševljeno dočekan, naročito od mladih Novosađana, uspeli rad Zorana Ivanovića oplemenio je veliki prostor ispred gimnazije i dao povod za prijatno uređenje istorijske „Riblje pijace“ u njegovoj pozadini. Dovoljno je uporediti umetničke domete, kao i simboličke, estetske, urbanističke i turističke efekte ovog spomenika i „monumentalnog“ Pupina iz Pavličićevog doba i zaključci o zaslugama i dometima tadašnjeg i sadašnjeg gradonačelnika se nameću sami.

Novaković je van konkurencije.

Za njegovog mandata, od 2000. do 2004. godine, u Novom Sadu nije podignut niti jedan jedini spomenik. Možda iz tog razloga sin ovog bivšeg gradonačelnika nasrće ciglom na lik Miloša Vučevića? Prenošenje nagomilanih ličnih frustracija i animoziteta na potomstvo je nešto najgore što možete da im učinite kao roditelj.

Ni posle tog, istinski monumentalnog dela za pokoljenja, nije se stalo.

Novembra 2019. godine otkrivena je spomen-ploča poginulom komandantu Novosadskog korpusa, general-majoru Mladenu Bratiću, u zgradi Кomande Prve brigade Vojske Srbije. Decembra te godine postavljena je ploča na rodnu kuću Slobodana Jovanovića, a januara 2020. i spomen-ploča u Ulici Svetozara Miletića, posvećena masovnom stradanju njenih stanara u Novosadskoj raciji.

Maja 2020. gradonačelnik je na Кlisi otkrio bistu vladike budimskog Danila Кrstića i tom prilikom je izjavio:

„Nastojaćemo da obeležimo sva istorijski važna mesta i da posvetimo pažnju, odnosno iskažemo pijetet, prema svim onim ljudima koji su zadužili ovaj grad i ovaj narod i to kroz jedinstvenu, stratešku odluku.“ E to je već kap koja je prelila čašu gneva autošovinista. Zar Vučević misli baš sva važna mesta i ličnosti da obeleži? Pošto je prvi gradonačelnik u modernoj istoriji Novog Sada koji je spojio tri mandata, možda mu i pođe to za rukom i šta ćemo onda, kad iza njega ostanu svi ti srpski spomenici?

Pošto je Savet za kulturu grada, krajem septembra ove godine, prihvatio inicijativu nekoliko institucija da se podigne spomenik „Apoteoza Srpske Vojvodine“, koji bi objedinio statue patrijarha Josifa Rajačića, đenerala Đorđa Stratimirovića i vojvode Stevana Šupljikca, ozbiljna namera gradonačelnika Vučevića da istraje u ovakvoj kulturnoj i identitetskoj politci više je nego jasna.

Vidi se i na primeru samo spomeničke baštine, koliko smeta Miloš Vučević krugovima koji su predugo držali Srpsku Atinu kao taoca svojih interesa, svog nerada i bezidejnosti.

Zato je danas dužnost svakog iskrenog rodoljuba i pobornika autentične srpske kulture, da digne glas protiv pokušaja klevetanja, vređanja i kriminalizovanja gradonačelnika Novog Sada od strane najgoreg političkog zla koje je ovaj grad video posle Drugog svetskog rata. Meni je iz Subotice sve jasno, verujem da je Novosađanima još jasnije. Zato ni ovaj perfidan i besprizoran napad neće proći ali se uvek valja podsetiti na rezultate koje je teško i pobrojati, čak i iz ovako jasno izdvojene i omeđene oblasti, piše Sava Stambolić, diplomirani pravnik, saradnik centra za društvenu stabilnost.

 

 

PROČITAJTE KLIKOM OVDE NAJVAŽNIJE AKTUELNE VESTI