OVO SU KLJUČNE ŽARIŠNE TAČKE UKRAJINSKOG RATA Na frontu se gine za svaki centimetar teritorije

Utorak 11. jula ujedno je 503. dan intenzivnog ratovanja u Ukrajini. Pri tome treba napomenuti kako su s ukrajinske strane posebno obeležili subotu 8. jula, ujedno i 500. dan ratovanja i 50. rođendan ukrajinskog generala Valerija Zalužnog.

Na taj dan je ukrajinski predsjednik rano ujutru neočekivano posetio Zmijsko ostrvo u Crnom moru, jedan od prvih lokaliteta s kojih su bili oterani agresori, pobrojao sva dostignuća u dosadašnjih 17 meseci rata, a potom je objavljen i povratak iz Turske 5 posebnih ratnih zarobljenika.

Reč je bila o komandantima odbrane Azovstala u Mariupolju, koji su nakon predaje sredinom prošlog maja bili razmenjeni krajem septembra – navodno pod uslovom da do kraja rata ostanu u Turskoj, čijim je posredovanjem i došlo do oslobađanja.

Ipak, u subotu 8. jula Denis Prokopenko, Svjatoslav Palamar, Serhij Volinski, Oleg Homenko i Denis Shlega u pratnji predsednika Zelenskog ipak su osvanuli u Ukrajini – što je onde bilo itekako razlog za slavlje, nasuprot protestima iz Rusije.

Nakon prošlonedeljnog toplotnog talasa, protekli su dani bili obeleženi žestokim nevremenom i naglim padom temperature praćenim jakim padavinama.

Zbog toga ne čudi da su subota 8. jula i nedelja 9. jula na bojnom polju prošle malo mirnije.

To nipošto ne znači da su igde borbe zapravo stale, budući da su se beležila brojna granatiranja uzduž kompletne linije te niz kopnenih delovanja na nizu zona koje su se zadnjih nedelja već profilisale kao posebno aktivne.

Iako poslednjih dana nije bilo nekih zvučnijih pomaka, ipak treba zanemariti da se Ukrajina i dalje nalazi u napadu na jugu bojišta, u Zaporoškoj oblasti i na zapadnoj granici Donjecke oblasti. Onde borbe nadalje traju (1) oko sela Pjatihatki (9 km istočno od Dnjepra), zatim (2) desetak km južno od Orihiva (na prilazima selu Robotine), te (3) južno od Velike Novosilke, na oko 110 km istočno od Dnjepra.

Onde borbe intenzivno traju za naselje Prijutne (oko 15 km jugozapadno od Velike Novosilke), zatim za sklop naselja Staromajorske-Urožajne (oko 9 km južno od Velike Novosilke, niz reku Mokri Jali), te na zapadnim prilazima potezu Novodonecke-Kermenčik (oko 14 km jugoistočno od Velike Novosilke).

Na svim tim lokalitetima beleže se ukrajinski napadi, jednako kao i ruski kontranapadi, što postupno u borbu uvlači sve opsežnije rezerve agresora, omogućavajući braniocima nastavak preciznog kontranapada.

Naravno, pri tome je praktično nemoguće proveriti ukrajinske tvrdnje da neprijatelj u takvoj odbrani gubi ljudstvo u opsegu 1 prema 5,3 – što bi odgovaralo gubicima koje su beležili pre nekoliko meseci u svojoj fazi napada.

Žestoko kod Bahmuta

Jednako je teško ustanoviti i tačno stanje oko okupiranog grada Bahmuta, gde su ukrajinske snage takođe u napadu severozapadno i južno od grada.

Navodno se zadnjih dana onde vode posebno žestoke borbe u kojima su branioci nastojali ovladati prigradskim naseljima Berhivka (oko 4 km severozapadno od Bahmuta) i Klišćivka (oko 5 km jugozapadno od grada).

Iako ni jedan od tih lokaliteta izgleda nije oslobođen, ipak se vlasti u Kijevu hvale kako su ovladale nizom uzvišenja u obe te zone – što im navodno daje bolji pregled (i kontrolu vatrom) prilaznih pravaca u Bahmut, što bi trebalo podići pritisak na njegove okupatore.

Ovim namerama dodatno pridonose i ukrajinski napadi malo dalje od Bahmuta – na oko 15 km južno (Kurdjumivka), te oko 19 km severno (gde je navodno uspešno izveden oko 3 km dubok prodor između sela Rozdolivka i Vesele u smeru Jakovlivke), gde se načelno pokušava jedno donekle šire obuhvatanje okupiranog Bahmuta.

Svemu tome ruska strana navodno pokušava doskočiti uvođenjem u tu borbenu zonu dodatnih snaga čečenske jedinice "Ahmat", čime se u nedelju 9. jula hvalio njihov vođa Ramzan Kadirov.

Za razliku od svega toga, snage Ruske Federacije i dalje izvode kopnene napade oko Marinke i Avdiivke, nedaleko od okupiranog grada Donjecka.

Uprkos velikim naporima, oni su dali skromne rezultate – baš kao i njihova borbena delovanja severno od Bahmuta, kako oko ukrajinskog uporišta Spirne (oko 30 km sjeveroistočno), tako i dalje na sever u okolini reke Siverski Donjec.

Doduše, treba primetiti da razni izvori spominju određeni napredak ruske strane oko okupiranog grada Kremina – kako u šumskim prostorima jugozapadno od grada, tako i zapadno u smeru Limana, severno od ukrajinskog uporišta Torske.

Nije jasno je li slično napredovanje agresorima uspelo i pedesetak km severnije, oko 15 km severozapadno od okupiranog grada Svatove – gde su borbe vođene na istočnim prilazima ukrajinskih uporišta Novoselivske (na putu P07), te Stelmahivka.

Jednako tako traju i ruska nastojanja za jačanjem prisustva na krajnjem jugozapadu ukrajinskog bojnog polja, uz Dnjepar – kako severno od razorene brane kod Nove Kahovke, tako i nizvodno do ušća Dnjepra u Crno more.

Na prostoru uzvodno od srušene brane beleži se masivno isušivanje prostora bivše vodne retencije koji polagano postaje prohodan i za teža vozila – opseg promena dobro ilustrira i prostor Nacionalnog rezervata Horticija na Dnjepru kod Zaporižja, gde je presušilo oko 70 posto nekada podvodnog terena, ostavivši brojne životinje bez staništa, ali i brojno stanovništvo bez dosadašnjih izvora pitke vode.

Nizvodno od srušene brane izgleda da i dalje opstaje manji ukrajinski mostobran na istočnoj obali kod srušenog Anotonivskog mosta – a naglasak agresorskih delovanja beležilo se na okupiranoj istočnoj obali Dnjepra kako u naseljima iz kojih se voda već povukla, tako i onima koja su nadalje poplavljena (gde agresori navodno plene čamce za kretanje i postavljaju minobacačke instalacije na krovove naseljenih stambenih zgrada).

U svim tim krajevima tlo je i dalje kontaminirano od poplava, tako da je preko 200 hektara barem privremeno izgubljeno za poljoprivrednu proizvodnju i vrtlarstvo.

Ipak, dok prirodnih resursa u Ukrajini mnogima nije žao, zvanična Moskva izgleda da ne može bez resursa privatnog preduzeća "Vagner", pa makar se tu radilo o pobunjenicima na čelu s nezasitim Jevgenijem Prigožinom.

Već se proteklih nedelja videlo da za pobunjenike zapravo nema strogih kazni, usprkos oštroj retorici Vladimira Putina – dok se itekako krenulo radi na smanjivanju njihovog uticaja i reputacije među građanima Ruske Federacije.

Za to vreme borci "Vagnera" navodno izvode smenu u Centralnoafričkoj Republici, gde nije jasno koliko ih je uopšte ostalo od nekadašnjih oko 1.900 ljudi. Jednako tako nije jasno ni koliko bi se njih moglo odlučiti na odlazak u Belorusiju – gde ih izgleda još uopšte nisu krenuli primati u vojne logore čiju se gradnju naveliko reklamiralo.

Za to vreme je u javnost "slučajno" dospela kopija nekakvog statuta preduzeća "Vagner", navodno pronađenog među ostalim relikvijama u Prigožinovoj vili u Sankt Peterburgu, u kojoj se naglašava vernost njihovih boraca lično Vladimiru Putinu – jednako kao i vesti o susretu Putina s čitavim rukovodstvom ove plaćeničke grupacije nakon gašenja njihove pobune.

Naime, kako se prvo moglo čitati u francuskim novinama, Putin je 29. juna u Kremlju primio Prigožina i još 35 članova "veća zapovjednika" preduzeća "Vagner" – da bi tokom 3-satnog sastanka s njima (ali i još ponešto čelnika vrhuške ruskog bezbednosnog sastava) pretresao budućnost njihovog "zapošljavanja" i "borbene upotrebe".

Naravno, sve je to veoma čudno budući da se ujedno nije popustilo ni zahtevima te grupe za smenom ministra odbrane Šojgua i načelnika Glavnog stožera Gerasimova – dok sada i status samog "Vagnera" i njegovih pripadnika visi u vazduhu, kao da se tog 23. i 24. juna zapravo ništa nije ni dogodilo.

BONUS VIDEO

PROČITAJTE KLIKOM OVDE NAJVAŽNIJE AKTUELNE VESTI