HRVATSKI ISTORIČAR O KRAĐI NACIONALNIH SIMBOLA Srpski dvoglavi orao i albanska praznoglava kokoš

Nema naroda bez simbola, ali ima veštačkih nacija koji nemaju svoje simbole, pa su prisiljeni ukrasti tuđe. Kad ti je bečki dvor formirao nacionalni identitet, najbolje je ukrasti srpske simbole.

Odakle Albancima dvoglavi orao na grbu?

Krajem 19. i početkom 20. veka najveća fobija Austro-Ugarske i Vatikana bila je Srbija. Radili su sve da spriječe prelazak Srbije preko Drine i izlazak na Jadran. U tu svrhu formirali su naciju od raznih nomadskih plemena različitog jezika, različite vere, različitog porekla i nazvali ih Albanci. Ta novostvorena nacija trebala je svoje heroje i simbole. Za simbol su im izabrali dvoglavog orla sa grba Nemanjića, a kao glavnog nacionalnog heroja preuzeli su srpskog kneza Đurađa Kastriotića Skenderbega, poreklom iz srpske porodice Brankovića. Skenderbegovi roditelji nisu se zvali Ramuš i Ljuljeta, nego Jovan i Vojislava.

Dvoglavi orao jedan je od najstarijih srpskih simbola i poput ocila, simbolizira spajanje dva sveta – duhovnog i zemljaskog. Simbolizira i prožimanje istoka i zapada, kao u onoj poznatoj rečenici koja se pripisuje svetom Savi: „Srbija je istok na zapadu i zapad na istoku.“ Nalazimo ga već kod Hetita u Maloj Aziji u drugom mileniju prije nove ere. Hetiti su bili narod srodan Srbima i Slavenima, koji su današnjoj Turskoj nametnuli svoju vlast lokalnim semitskim i huritskim plemenima.

Za vreme rimskog carstva koristili su ga i rimski carevi. 19 rimskih careva rođeno je u Srbiji. Jedino je u Italiji rođeno više rimskih careva, nego u Srbiji. Jedan od njih bio je i Gaj Valerije Licinijan Licinije, poznat po Milanskom ediktu koji je kršćanstvu dao ravnopravnost, kojeg je doneo zajedno sa još jednim rimskim carem iz Srbije, Konstantinom iz Niša.

Prema predanju i drevnim rodoslovima, Nemanjići su vodili poreklo od cara Licinija. Dvoglavi orao bio je simbol Nemanjića, ali i ostalih srpskih srednjovekovnih porodica: Lazarevića, Mrnjavčevića, Kastriotića… Suprotno od onog što papagajski ponavljaju istoričari u Srbiji, dvoglavi orao nije vukao poreklo iz Vizantije koja pod tim imenom nikad nije ni postojala, nego ga je srpsko plemstvo isticalo kao dokaz svoje nezavisnosti i prava na prijestolje u Carigradu. Sutra će ti isti istoričari učiti srpsku decu da su Nemanjići u stvari Albanci, „Nimani“.

Kako je srpska srednjovekovna država svoj epicentar imala u današnjoj severnoj Albaniji i na Kosovu, tako je Austro-Ugarska najpoznatiji simbol srpske srednjovjekovne države pripisala novostvorenoj albanskoj naciji. Ali simbol se otvara nama onoliko koliko smo se mi spremni otvoriti simbolu. U rukama Albanaca (koji toliko voli Kosovo i Albaniju da je više puta odbio poziv da igra za tzv. Kosovo i igra za tuđu reprezentaciju) dvoglavi orao ne predstavlja čežnju Srba prema carstvi nebeskom, ne predstavlja stapanje istoka i zapada, dugovnog i fizičkog, u njihovim rukama to je praznoglava kokoš napunjena lažima vatikanske kuhinje i bečko-berlinske istoriografije.

PROČITAJTE KLIKOM OVDE NAJVAŽNIJE AKTUELNE VESTI